Podsumowanie lipca i drugie urodziny bloga

Podsumowując swój lipiec, zapadam się pod ziemię. Ze wstydu. Nie tyle chodzi o aktywność fizyczną, a o moje odżywianie. 

Nic szczególnego w kalendarzu nie ma. Najpierw były wakacje, więc nie trenowałam, a sporo spacerowałam, a potem po dwóch aktywnych dniach przyszła choroba i odpuściła dopiero  pod koniec 3 tygodnia lipca. Dwa ostatnie tygodnie mogę być ewentualnie godne uwagi, bo po chorobie brak było mi konkretnego ruchu i tęskniłam za aktywnością fizyczną.

Jednak jak widać, po dwóch miesiącach ciężkiej pracy nad swoim ciałem i nad swoimi nawykami żywieniowymi, przyszedł miesiąc gorszy. Miał być kontynuacją poprzednich, a wyszło kompletnie w drugą stronę. 

Dlaczego? Sama nie wiem. Chyba jestem zbyt niekonsekwentna i zbyt naiwna. Po zapanowaniu nad słodyczami, stwierdziłam, że jeden kawałek ciasta/czekolady/czegokolwiek słodkiego nic nie zmieni. I tak kolejny kawałek, kolejny i... sami wiecie, co było dalej. Kawałek słodkości przeradzało się w niekończące się morze słodkich pokus, a ja wymiękałam. Nie mogłam przejść obojętnie. I nie mogę zrzucić winy na nikogo, tylko na siebie, choć nie mogę też w nieskończoność obwiniać się o to, że rzuciłam się na słodycze, bo wiadomo, że poczucie winy wpędza w gorsze wyrzuty sumienia. No cóż, trzeba uczyć się na własnych błędach. Przyznam szczerze, że nawet w momencie pisania tego postu, mam ochotę na słodycze.

Walczę ze słodyczami długo, zbyt długo. Czasem wychodzi to lepiej, ale kiedy przychodzi załamanie, powracam z powrotem do punktu, z którego zaczynałam. 

Dlaczego tak się dzieje? Tyle razy zadaję sobie to pytanie i potrafię na nie odpowiedzieć. 

Więc dlaczego słodycze jeszcze powracają z takimi fajerwerkami? Przez moją słabą silną wolę. Przez spadek motywacji. Przez pokusy naokoło mnie.

Czy kiedykolwiek uda mi się tak po prostu zjeść kawałek czegokolwiek słodkiego i podziękować? Mam nadzieję, że tak, bo psychicznie nie radzę sobie z tym problemem..

***

A teraz bardziej pozytywny aspekt tego posta. Mój blog obchodzi drugie urodziny! :) Co prawda nie dziś, a jutro, ale już teraz chciałabym się z Wami podzielić migawkami z dwóch lat mojego blogowania.

Podczas dwuletniego blogowania zmieniło się wiele. Moje podejście do życia, do jedzenia, do aktywności fizycznej. W jednych kwestiach jestem bardziej wytrwała, w innych niestety mniej. Zbieram cenne doświadczenia, które przybliżają mnie do osiągnięcia celów zarówno krótko, jak i długoterminowych. Rozwijam się i wiem, że jeśli tylko znajdę w sobie siłę i odwagę to mogę zdziałać wiele, naprawdę wiele. Czasem się załamuję, nie widzę sensu w robieniu czegoś, ale natychmiast staram się odnaleźć nową, lepszą drogę i powrócić na dobre tory. Czasem "natychmiast" trwa ułamek sekundy, a niekiedy "natychmiast: to troszkę dłuższa chwila.

Dziękuję wszystkim osobom, które pomagają mi w życiu. Wspierają i podtrzymują na duchu. Zawsze można na Was liczyć, cokolwiek się stanie, jesteście ze mną. Na dobre i na złe. Dziękuję! ♥

Wam, moi Drodzy, również dziękuję. Cieszę się, że mogę pisać dla Was, że czytacie moje posty i z chęcią je komentujecie. Cieszę się, że blog odwiedzają stali czytelnicy, jak Ci przypadkowi. Niejednokrotnie Wasze rady mi pomogły, Wasze komentarze zmotywowały, a nie raz także podniosły na duchu i popchnęły do dalszego działania. Wam również bardzo, bardzo dziękuję. Tak naprawdę blog bez Was by nie istniał. :)

Ściskam i wysyłam buziaki, Zdeterminowana.