Powroty małe i wielkie

Witajcie Kochani,

W zeszłym roku ukazał się na blogu post pt. "Nigdy nie zniknę... na zawsze". I to prawda, ponieważ nie byłam obecna tu "namacalnie", tzn. że nie publikowałam nic, ale podglądałam Was. Zostawienie blogosfery ciągnęło się już za mną jakiś okres i niestety na dość długi czas porzuciłam to miejsce - moje miejsce na ziemi. W zeszłym roku były o niespełna 3 miesiące, tym razem 11 miesięcy. No tak, pofolgowałam sobie, jednak z niemałymi wyrzutami sumienia wracam małymi kroczkami.

Od zeszłego roku zmieniło się u mnie wiele. Sporo mam do opowiadania, jednak poniżej w skrócie wyjaśnię kilka kwestii.

W ubiegłym roku pisałam Wam, że nie mogłam się przekonać do pozostania w Trójmieście na stałe. Jednak po spędzonych całych wakacjach w Gdańsku, stwierdziłam, że może być to miejsce dla mnie. I wszystko byłoby ok, gdyby mi się jednak te plany nie zmieniły. 

Ale po kolei:

Skończyła mi się umowa - przedłużyć nie chciałam. Jak pamiętacie, a może i nie, pracowałam u armatora. Przez ponad rok i bardzo dobrze ten czas wspominam. Zdobyłam cenne doświadczenie, którym mogę poszczycić się w CV. 

Na dniach mam wyznaczoną obronę magisterki i moje życie, jako studenta, się skończy. No i wreszcie! Nie wyobrażam sobie studiować dalej. Ale to chyba temat na inny post.

Zatem do sedna:

Postanowiłam razem z moim Narzeczonym powrócić do rodzinnego miasta. Porzucamy Trójmiasto na rzecz naszego małego, ale pełnego uroku, Grudziądza. Po obronie i wakacjach mam w planach rzucić się w wir poszukiwania pracy. Mam nadzieję, że uda znaleźć mi się coś sensownego, bo nie ukrywam, że z pracą jest na pewno ciężej niż w Trójmieście. Ale za to jest miliony innych zalet mieszkania w małym mieście - i to chyba też pomysł na kolejny wpis.

Decyzje życiowe uległy, jak widać, niezłym przekształceniom i mam nadzieję, że nie będę musiała ich jeszcze kilka razy korygować. Choć kto wie, może kiedyś mnie przywieje do Gdańska? Nigdy nie mówię NIE. 

Co poza tym?

Oprócz powyższych rewelacji, ćwiczę, staram się zdrowo odżywiać, jak zwykle, i spełniać swoje marzenia. Wróciłam do swojego kącika, bo zatęskniłam dzielić się z Wami codziennymi sprawami. Chcę na nowo poczuć moc blogosfery, która ciągnie mnie ku górze. Jakie to rewelacyjne uczucie móc znowu klikać w klawiaturę i przelewać moje myśli na bloga. To jest to, czego brakowało mi ostatnimi czasy.