Luty, marzec... Co ten czas?

Miesiące praktycznie przesiąkają mi przez palce. Moja obrona zbliża się wielkimi krokami. Trzeba pisać licencjat, bo przecież sam się nie napisze.. (dlaczegooo?)
Przeogromnie się boję, ponieważ im bliżej czerwca, tym większy stres mnie łapie.

Luty, był jeszcze niedawno początek tego miesiąca. Moje upragnione wolne przeleciało zbyt szybko. Tak naprawdę nie wiem kiedy ten czas tak leci.
W lutym aktywność fizyczna było spora za sprawą snowboardu, który bardzo polubiłam. Co prawda zjeżdżam już jak człowiek, wykorzystując dwie krawędzie deski, ale to i tak trzeba nad techniką popracować. Cieszę się, że wreszcie nauczyłam się jeździć na desce, bo narty jakoś mnie nie kręcą.
I mimo poobijanego tyłka, gdzie ślady siniaków jeszcze są delikatnie widoczne do teraz, szczerze polecam. :D
Poza snowboardem, treningi siłowe w domu, trochę rozciągania do szpagatu. Na tym koniec. Co prawda mogło być gorzej, ale życzyłabym sobie więcej biegania, które teraz strasznie kuleje.

W marcu stawiam na bieganie i rozciąganie do szpagatu.
Prawdą jest, że biega mi się ciężko po przerwie, to i tak będę walczyć, bo daje mi to niesamowitą satysfakcję. Każdy przebiegnięty kilometr wywołuje na mej twarzy uśmiech, nawet mimo niezadowalającego dystansu i czasu. Chciałabym wrócić do czasów sprzed kilkutygodniowej przerwy i obiecuję, że wrócę. Kwestia kilkunastu treningów, które w marcu powinny się odbyć. Na pogodę nie liczę, ale mam nadzieję, że ta garncowa pogoda będzie dla mnie sprzyjająca, mimo wszystko.

Ciągle powtarzam: "rozciągać się do szpagatu! rozciągać się do szpagatu!" i nic z tego nie wychodziło. Za to dziś poczułam, że rozciąganie może być przyjemne i fajne. :)

Pozdrawiam, Zdeterminowana. :)