Przemyślenia nieidealnej kobiety

Przede mną ostatnie dni wolnego, wrzesień miał być biegowo-jogowym, ale nie wyszło. Mam wrażenie, że za każdym razem, kiedy mówię na głos o swoich planach, one po prostu nie wypalają. 

Czy słowa głośno wypowiedziane, a  raczej napisane, działają wręcz odwrotnie? Nie wiem. I na prawdę nie mam pojęcia, dlaczego dzieje się właśnie w ten sposób. Rozbiegałam się już ponownie, często mój bieg był w typie "slow", czasem trochę szybszy. Biegałam z moim Narzeczonym i było cudownie. Czerpałam niesamowitą radość i satysfakcję z kolejnych kilometrów. Rozciągałam się, a do szpagatu brakowało coraz, coraz mniej. No i ponownie wszystko poszło nie w tym kierunku, w którym miało iść.

Dopadła mnie znowu choroba. Niby zwykłe przeziębienie, ale trzymało długo, bo około tygodnia. W kolejnym tygodniu nie czułam się jeszcze na siłach, żeby wykonać sowity trening, więc ponownie odpuściłam, ale teraz znowu czuję się, jakbym nie była w pełni zdrowa. Czasem męczy mnie ból głowy, czasami złe samopoczucie. Nie wiem, czy jeszcze się nie wyleczyłam, ale nie potrafię dostosować swojego ubioru do pogody. Jednego dnia ubiorę się za grubo, innego za cienko. Co z tego, że jestem ubrana na cebulkę, chyba muszę nauczyć się odczuwać temperatury od nowa. A teraz wszystko mi wychodzi.

Moje odżywianie? Szału nie robiło. W chorobie sięgnęłam po słodycze i tak mi zostało. Co prawda w coraz mniejszych ilościach, ale zostały. Posiłki też nie były mega hiper nieskazitelne, ale wiecie co? Chyba potrzeba było mi takiego totalnego resetu od wszystkiego. Nie od racjonalnego odżywiania, ale od tego myślenia, co zjeść, żeby nie przybyło tu i ówdzie. Przez te kilkanaście dni laby widzę "efekty" na brzuchu, ale szczerze mówiąc.. co z tego? Nie przytyłam 10 kg, nie przybyło po kilka centymetrów w każdym miejscu na ciele. Może nie jest to sensowne, ale stało się i nie mam wyrzutów sumienia, bo wszystko da się naprawić. 

W wakacje często miałam wahania mojej motywacji, nie wiem z czego to wynika. Czasem ten sam obrazek potrafił mnie zmotywować, ale kolejnego dnia zdemotywować. Skąd się bierze takie podejście? Na pewno z głowy. Czasem zastanawiam się, po co to wszystko robię, a odpowiedź jest prosta: dla siebie. Dla dobrego samopoczucia, dla zdrowia. Dla niczego innego. No może jeszcze dla mojego Mężczyzny, abym mu się podobała. Poza tym nie obchodzą mnie ogólnie cenione kanony piękna, ale czasem popadam w dołek, który nawiasem mówiąc, sama pod sobą kopię i wychodzą niesympatyczne sytuacje.

No cóż. Przede mną jeszcze szmat życia, wiele błędów do popełnienia, ale jestem zdania, że jeśli coś mnie nie zabije, to mnie wzmocni. Poza tym ludzi nie ocenia się po tym, ile razy upadają, ale po tym, czy po porażkach potrafią dalej walczyć. A ja walczę, może czasem z wiatrakami, czasem ze sobą i swymi myślami, ale walczę. 

Nadchodzi rok akademicki, czas zaplanowany od rana do popołudnia, wszystko będzie bardziej regularne. Mam nadzieję, że wszystko wróci do normy, a w zasadzie jestem pewna. Może nawet wrócę do pływania? Kto wie. Nie planuję, bo widzicie, że przeznaczenie i tak w końcu nas dopadnie.

Pozdrawiam, Zdeterminowana.